واحهٔ زمردین گزیده‌ای از اشعار سهراب سپهری (۱۳۵۹ – ۱۳۰۷) شاعر، نویسنده و نقاش سرشناس ایرانی است. سهراب سپهری بدون شک از شعرای بزرگ معاصر ایران است. از آنجا که هم شاعر است و هم نقاش، شعرش طراحی لحظه‌های شاعرانه است و نقاشی‌اش لبریز از شعر. چرا که این دو تجربه مبدئی یگانه دارند و این مبدأ، تا آنجا که بتوان به‌درستی گفت، داشتن نوعی همدلی سحرآمیز با طبیعت است، خیره شدن به لحظه‌های شگفت و گوش سپردن به تپش‌های پنهان نبضی است که به انسان‌ها و چیزها جان می‌بخشد. غم غربتِ موطنِ اصل و تمنای دست یافتن به چشمهٔ فیاض هستی است.

انزوا که شیوهٔ زیستن سپهری است در سبک شاعرانه‌اش نیز منعکس است. او کاری به حادثه‌های روزمره، سلیقه‌های رایج فکری و تمایلات سیاسی زمانه ندارد. از این رو، نگاهش پیوسته خیره به واقعه‌های شگفت‌انگیز است، واقعه‌های بدیعی که در هر آن و با هر دَم، سرنوشت نامرئی جهان را شکل می‌دهند. اما سپهری شاعری پریشان و گم‌گشته نیست که بر خرابه‌های سوختهٔ زمان خود می‌نالد بلکه درد او از حسرت یافتن جایگاهی است که از آنجا تمامی تجربهٔ معنوی آدمی برمی‌خیزد.

کار گزینش و ترجمهٔ اشعار به فرانسه از داریوش شایگان است که سابقه زیست و قرابت بسیاری با زبان مقصد دارد، و از منتقدان و متفکران سرشناس ادب فارسی است. این گزیده شامل ۲۱ شعر مهم و بخشی از منظومهٔ صدای پای آب است.