ابوالطیّب متنبّى احمد بن حسین جعفی در سال ۳۰۳ هجری (۹۱۵ میلادی) در خانواده‌ای تنگدست در کوی کِنده در کوفه به دنیا آمد و گاه به همین سبب او را کندی می‌خوانند. بنا به زعم خانواده در دوره‌ای حساس، نسب او به جعفى بن سعد العشیره بن مالک از قبیلهٔ کهلان بن سبأ و از اجدادِ جاهلی قحطانیان یمن می‌رسد. پدرش به سقایی اشتغال داشت و او در همان خردسالی مادر از دست داد و در کنفِ جدّه‌اش نشئت گرفت. دروس نخستین را در زادگاه خود کوفه که از مراکز تمدن عباسی و از دیرباز مهم‌ترین کانون تشیّع بود، فراگرفت و دیری نگذشت که به هوش سرشار و حافظهٔ قوی و هنر شاعری شناخته شد. وی به سال ۹۶۵ میلادی در گذشت.

متنبّی نابغهٔ بی‌بدیل شعر بود. او سرآمد اَعلام شعر در زبان عربی است. آوازهٔ هیچ شاعری از شاعران عرب به پایهٔ شهرت او چه در زمان حیات وی و چه پس از مرگ او، نرسیده است. در قید حیات بود که دیوان او در گوشه و کنار جهان اسلام از فارس در خاور گرفته تا اندلس در اقصای باختر، خواستاران پرشمار داشت. از همان روزگار نیز لغت‌شناسان و سخن‌سنجان بزرگ به وارسی و تفسیر شعر او پرداخته و در مقام نقد و تهذیب آرای منتقدانِ آن برآمده‌اند. نمونهٔ تأثیر ژرف این نابغهٔ بزرگ، تاثیر او بر شعر و نثر یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین شعرای ایران، یعنی شیخ اجل سعدی، است.

اشعار این کتاب به سه زبان عربی، فارسی و انگلیسی آورده شده‌اند