«کیمونوی مشکی نرم با آستین‌های بلند و طرح‌های قشنگش جلوه‌ی تازه‌ای به پوست رنگپریده‌ی خواهر کوچکش داده بود؛ با آن کمربند اُبی پرزرق وبرق که ارکیده‌های طلایی رویش داشت شبیه آدم‌هایی شده بود که همیشه‌ی خدا اخمو و دل‌نگران‌اند و می‌گویند اینها همه ریخت‌وپاش اضافی است. آیا زیر آن موهای سیاه که آنها را با گیره به سبک بانکین ـ شیمادا بالای سرش بسته بود اشک می‌ریخت؟ اشک‌هایش از سر ناراحتی نبود و از خوشحالی قند توی دلش آب می‌شد. خواهر کوچولو از همه‌ی آدم‌های دنیا مهربون‌تره. حتی حالا هم که شیطان شده محبتش از بین نرفته.
دعا می‌کنم بتونم خوشحالش کنم. کاری کنم خوشحال‌ترین دختر روی زمین بشه.»